Ok. Ni last. Lepas ni saya tak nak mention apa-apa dah. Ni last. Promise (^.^)v
Saya pernah kena tinggal dengan lelaki masa student dulu sebab tak ada duit. Biasiswa RM550 je masa tu, tak cukup pun. Bil air + bil elektrik dekat RM200 sebulan. Lagi RM350, tu la duit nak hooray2, makan, assignment, dll.
Keluar dengan lelaki masa tu sangatlah menjimatkan duit saya. Makan, tengok wayang, nak pergi mana-mana pun dorang support kecuali apa yang saya nak beli memang totally duit sendiri. Kecuali, saya gunapakai kuasa veto saya sebagai seorang perempuan minta dorang belanja saya (which sekali seumur hidup, serius ni tak tipu) / pakai duit dorang dulu bila dapat duit biasiswa saya ganti balik. (yang ni selalu tak miss bayar balik sebab dah janji)
Tapi, orang cakap duit ni memang boleh bagi orang bongkak. Saya pernah didialogkan macam ni
'Awak nak pergi semua pakai duit saya, sepuluh sen saya tak minta duit awak.'
Allahu, awak (sorry my ex, kalau awak still stalk saya la), saya tak pernah minta duit awak untuk dihabiskan atas diri saya. Tak pernah walaupun sekali. Saya rela tongtong kalau awak nak, tapi bila awak mention tu dulu (tahun 2009) saya tersentap sangat. Seolah2 saya ni kaki kikis. Awak tak pernah bersungut, yet, bila kadang2 saya hulur duit, awak suruh saya simpan untuk kolej. Anyway awak, thanks untuk segalanya.
Oleh sebab ni, saya berazam saya tak nak dan takkan jadi perempuan materialistik. Saya datang dari keluarga yang susah, 8 orang adik-beradik. SPM saya 3A tak sempat baca buku sebab jaga mak tengah berpantang, biasiswa masa sekolah dulu saya pakai beli beras kat rumah. First time saya pakai handphone masa umur saya 19 tahun, tu pun lepas tersesat dari kawan-kawan kat Masjid India, at last kawan2 saya jumpa saya depan Mydin Pudu dengan muka pucat sebab tersesat. Saya rela hidup susah daripada terhutang budi dengan orang.
Akhirnya, saya dapat tawaran bekerja dengan company besar, saya ada banyak duit, still human never satisfied. It's not me but the human sit right beside me, once asking me to wait for him until he success and promised to marry me. I'm not young, 23 years old and for me and with my job scope, I'm consider old to restart a relationship. Really
Again 2014. Yup. Saya ada duit, tapi 1 saya tak ada. Masa. Job scope saya sangat luas, nak rehat 15 minit untuk makan tak ada. Nak minum air pun curi-curi. Saya mampu ada di sebelah 10 orang yang nak mati / meninggal, tapi waktu arwah ayah saya meninggal, saya tak ada. Saya sempat tengok dia dah tak bernyawa. Saya sampai kampung 3 jam lepas tubuh dia dah bernyawa. Sebelum tu saya di mana? Di tempat kerja! Saya mampu jaga 100 orang yang demam, tapi bila mak saya demam, saya mampu bagi health education je. Di mana saya waktu takbir berbunyi di saat orang lain sambut Hari Raya dengan keluarga masing-masing? Saya kat tempat kerja merawat orang yang perlu perhatian saya. 2 tahun saya kerja, time bile saya balik kampung, pulut, ketupat, rendang dah habis. Seriously, I'm not joking around.
Dulu saya fikir jadi perempuan yang ada masa tapi tak ada duit is useless. Now, duit saya ada, tapi masa saya korbankan demi duit, nak isi perut saya, mak dan adik2, yet in relationship, I'm just not lucky enough, perhaps? Saya boleh taat, saya boleh setia, saya tak kisah tunggu awak 1000 tahun pun, tapi saya minta awak bear with me, just what I bear with you this 1 year plus. Saya tak kisah tak dating 3-4 bulan tak macam couple yang lain, awak comot, awak papa kedana sekalipun sebab saya tengok hati, bukan duit, bukan rupa, bukan semua tu.
Tak apa lah sayang. Saya faham awak cari $$$ in the same time awak nak orang mampu jaga awak 24 jam, mesej dengan awak sampai lebam, which itu saya tak mampu bagi SEKARANG, tapi go on la. Saya tak marah cuma terkilan sebab saya ingatkan orang yang terakhir saya cinta ialah awak. Till then........
